Κάθε φορά που τολμώ να φορέσω βαθύ ντεκολτέ, παραδοσιακοί οδηγοί, που ξέρουν να υμνούν ακόμη την γυναικεία φύση αναφωνούν «Τα ελέη σου, μάνα μου…»
Πάντοτε σοκάρομαι, σαν να είναι η πρώτη φορά. Τότε που σε ηλικία 10 ετών έβαλα πορτοκάλια μέσα από τη μπλούζα μου για να παίξω τη «αληθινή κυρία». Τη στιγμή εκείνη άκουσα για πρώτη φορά το σχόλιο, «Ά ρε …άρες το μωρό!» Κορδώθηκα από χαρά.
Η γιαγιά μου που άκουσε να «κοκορεύομαι» στην αδελφή μου, με έπιασε να μου δώσει συμβουλές να μην αφήνω τα αγόρια να μου πιάνουν το στήθος για να μην το «κατσιάσουν»…
Με αυτές τις σκέψεις ότι θα φουσκώσει κι εμένα το στήθος μου από «υπερηφάνεια» περνούσαν τα χρόνια.
Δυστυχώς όμως δεν έβλεπα την πρόοδο που περίμενα μέσα στο σουτιέν μου. Αντί για τα πορτοκάλια Λακωνίας είχα τον Όλυμπο και τον Κίσαβο τα δυο βουνά που μαλώνουν, στριμωγμένα στο ντεκολτέ μου…
Το λεγόμενο «χαμόγελο» ή «v» στις μπλούζες, είδη που άφηναν εκτεθειμένη την χαράδρα του Βίκου ήταν απαγορευμένος καρπός για εμένα. Ήμουν η πρόκληση σε όλο της το μεγαλείο. Έβγαζαν μάτι.
Ήμουν η αιτία δύο τροχαίων ατυχημάτων , ευτυχώς χωρίς θύματα. Το ένα στα φανάρια της Γρηγορίου Λαμπράκη, που πήγαινα στο περίπτερο για παγωτό. Νταλίκα προσέκρουσε σε κολώνα της ΔΕΗ… Το δεύτερο ήταν με τον οδηγό μιας μοτοσικλέτας που σωριάστηκε στην άσφαλτο όταν έσκυψα να δέσω τα κορδόνια μου.
Ο δήμαρχος της Νίκαιας κόντεψε να κάνει επερώτηση στο ΥΠΕΧΩΔΕ για κακοτεχνίες στα φανάρια της Γρηγορίου Λαμπράκη. Σημείο καρμανιόλα το είχαν ονομάσει. Που να ήξεραν ότι η αληθινή αιτία ήταν τα δύο βουνά μου!
Άρχισα να καμπουριάζω για να μην προκαλώ. Σε λίγο θα περπατούσα σαν τις πιστές που κάθε 15 Αύγουστο πηγαίνουν γονυπετείς στην Παναγιά της Τήνου. Τι τάμα να έκανα, να μειώσει τα αμείωτα που άλλες ξοδεύουν περιουσίες για να τα αποκτήσουν;
Σε ποιον να πω τον πόνο μου και να με καταλάβει, επαναλάμβανα μονότονα. Το ζιβάγκο είχε γίνει δεύτερη φύση μου, αφού τα βλέμματα ανδρών και γυναικών ασυναίσθητα καρφώνονταν στο στήθος μου!
