Μας Αρέσουν οι απόψεις ..

Πώς Είναι Να Ζεις Χωρίς Αμάξι

Οι παλιοί λέγανε πως όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια. Και είχαν δίκιο. Μυαλό –εντάξει, ούτε και λεφτά- δεν είχα για να πάω στο συνεργείο όταν έπρεπε, ούτε καν όταν το αυτοκίνητό μου βαρούσε καμπάνες, από αυτές τις μεγάλες που έχει και η Παναγία των Παρισίων, που με προειδοποιούσαν ότι τα λάστιχά μου βρίσκονται ένα βήμα πριν σκιστούν.

Και έτσι, λοιπόν, ένα ωραίο απόγευμα, καθώς γυρνούσα από τη δουλειά, έγινε το κακό. Το λάστιχο έσκασε. Έκανα το smartaki στην άκρη, το πάρκαρα σε έναν παράδρομο της Κηφισίας, το φίλησα στο καπό και το αποχαιρέτησα μέχρι νεοτέρας αναζήτησης οικονομικών πόρων (βλ. οικογενειακό δάνειο από τον μπαμπά). Ώσπου όμως να εγκριθούν από τον πάτερ φαμίλια τα 400 ευρώ, αποφάσισα να βάλω μπροστά το μέσο που μου είχε δώσει η φύση: τα πόδια.

Η πρώτη εβδομάδα μου χωρίς αμάξι ομολογώ πως ήταν εβδομάδα προσαρμογής. Έπρεπε να συνηθίσω να ξυπνάω λίγο νωρίτερα, να περπατάω μέχρι τη στάση του μετρό, να αποβάλλω την αγοραφοβία μου τις ώρες αιχμής και να πάψει να με ενοχλεί όλος αυτός ο κακόγουστος κόσμος που έβλεπα να κάθεται δίπλα μου, απέναντί μου και πίσω μου όταν άλλαζα μέσο και έπαιρνα το τρένο. Το τρένο. Τι εμπειρία και αυτή. Άλλη μυρωδιά, ρε παιδί μου, έχει ο ΗΣΑΠ. Θα έλεγα ότι τα καθίσματα, η οροφή και το πάτωμα των βαγονιών έχει ποτιστεί με μία εσάνς μπαχαρικών και πολλές σταγόνες ιδρωτίλας. Ναι, είναι απαίσια.

Μέρα με τη μέρα έβρισκα τρόπους ώστε να εκμεταλλεύομαι την όλη διαδρομή εποικοδομητικά. Αρχικά έφτιαξα ένα σάουντρακ στο MP3 μου, που έντυνε μουσικά την αναμονή για τον επόμενο συρμό, το στρίμωγμα και το περπάτημα. Έπειτα κάθε Πέμπτη το μενού μου περιελάμβανε free press εφημερίδες, όπου μάθαινα όλα τα events της πόλης, ακόμα και αυτά που μου είχαν ξεφύγει στο facebook. Όταν μπορούσα, επίσης, έκλεβα το ποδήλατο του αγοριού μου και αντί να πηγαίνω ον φουτ έκανα τις ορθοπεταλιές μου, και έκαιγα και θερμίδες. Η χρήση του eco δίκυκλου δεν είναι τόσο επικίνδυνη και κουραστική όσο ακούγεται. Από Γουδή, όπου μένω, για να πάω στη δουλειά μου, στο Νέο Ηράκλειο, μου έπαιρνε περίπου 40 λεπτά. Αβίαστα, χωρίς βρισίδι και κορναρίσματα. Ίσα-ίσα που, αν ερχόμουν ρόδα με ρόδα με άλλον ποδηλάτη, ανταλλάσαμε χαμόγελα και καλημέρες. Και μη φανταστείς ότι διέσχιζα την Κηφισίας. Όχι. Καυσαέριο και μποτιλιάρισμα τα απέφευγα πηγαίνοντας μέσα από Φιλοθέη και Ψυχικό.

Αποτέλεσμα του ενός μήνα –μπορεί να ήταν και δύο– χωρίς αυτοκίνητο ήταν να γλιτώσω λεφτά –χαλόου, έχεις ξεχάσει πόσο έχει πάει η βενζίνη;-, να μην έχω τα γνωστά νεύρα που σου βγαίνουν όταν είσαι κολλημένος στην κίνηση και να καίω περισσότερο χάρη στη γυμναστική. Τώρα θα μου πεις, και όταν είχε απεργίες τι έκανες; Τη λύση την έβρισκα. Όλο και κάποιος συνάδελφος θα πέρναγε κοντά από το σπίτι για να με πάρει. Αν και πολλές φορές σκέφτηκα το οτοστόπ. Έτσι, για την εμπειρία.

πηγή: yupi.gr